Een paar dagen geleden keek ik naar de nieuwe Netflix-documentaire over Robbie Williams. Tijdens mijn jonge jaren was hij een vaste waarde als bekende popster en ik vind het altijd spannend eventjes ‘binnen te kijken’ bij mensen met een bijzonder leven.
De documentaire neemt je mee op de rollercoaster van zijn carrière en wat dit op mentaal vlak met hem deed. Je volgt zijn successen en terugvallen met drugs en alcohol. Uiteindelijk groeide hij uit tot één van de weinige muzikanten die verschillende jaren op rij hele stadia wist te vullen, soms met wel honderdduizenden bezoekers.
Er is natuurlijk een reden waarom ik iets over zijn leven met jou wil delen.
Veel van mijn klanten hebben de neiging hun zelfwaarde en zelfvertrouwen te laten bepalen door de mening en goedkeuring van anderen. Ik zie hen constant hun focus naar de buitenwereld richten. Op wat anderen over hen zullen denken, wat hun oordeel zou kunnen zijn. Dit is blijkbaar de natuurlijke gang van zaken. Ergens onderbewust de bevestiging najagen dat je sympathiek bent, dat je leuk bent, dat je slim of succesvol bent enz. door de spiegel van de buitenwereld.
De lastige patronen waar een flink percentage van mijn klanten mee te kampen heeft, hangen hier in wezen mee samen. Ze zijn onzeker, vergelijken zich dikwijls met anderen, vermijden confrontaties, ervaren onrust door continue piekergedachten, laten de film van voorbije of toekomstige situaties 10.000 keer afspelen om zeker te zijn dat er niks gênants of fouts gebeurt, ze willen dat alles in hun leven perfect is enz. enz.
Herken je een deel hiervan bij jezelf, kijk dan eens naar de Robbie Williams-documentaire.
Je zal zien dat zelfs de 360.000 zielen die hem - op het hoogtepunt van zijn carrière - vol passie toejuichten niet genoeg waren om Robbie Williams een goed gevoel te geven over zichzelf.
Het was niet genoeg om blij te zijn met de persoon die hij was en om van zijn succes te kunnen genieten. Hij werd gemarteld door innerlijke kritische stemmen die zich de grove krantenkoppen aantrokken en zijn waarde als zanger, entertainer en individu de grond in boorden. Hij zakte opnieuw weg in de verslaving, ontwikkelde naast een depressie ook uitgesproken faalangst en een paniekstoornis tot zijn leven opnieuw aan een zijden draadje hing.
Laat me Robbie Williams dus als bewijs aanhalen.
De bevestiging van buitenaf werkt niet als in je innerlijke ervaringsdatabase de boodschap is opgeslagen dat je niet ‘zomaar’ voldoet zoals je bent.
Externe bevestiging (alleen) is geen oplossing voor een diepgewortelde, eerder ontstane breuk in je zelfvertrouwen en -waardering.
Mijn visie is dat een dergelijke ‘eigenwaardewonde’ enkel van binnenuit kan helen. Als volwassene kan je, mits de juiste sturing, jezelf (terug)geven wat je ooit miste: bijvoorbeeld acceptatie, waardering, geduld, mildheid, gezien en gehoord worden, verbinding, troost.
Liefdevolle mensen in je nabije omgeving kunnen hier zeer veel betekenen. Dit zie je ook in de documentaire maar uiteindelijk kan je de juiste manier alleen in jezelf vinden.
Daarna kan je leren de ruis van andere mensen, zijnde hun gedachten en oordelen, van je af te zetten en onafhankelijk te worden van de mening van een ‘random’ andere, die echt geen betekenis zou mogen hebben.
Hiervoor helpt het om je eigen verhaal eens onder de loep te nemen en beter te begrijpen.
Wat tastte je zelfwaarde in de basis aan toen je nog jong was?
Welke mensen en ervaringen gaven/geven je de indruk dat je niet goed bent zoals je bent en dat je het niet goed genoeg doet?
Dit mag je - als eerste stap - voor jezelf even uitzoeken. Misschien wil je een aantal dingen opschrijven.
In de praktijk kom ik hier heel normale omstandigheden tegen, zoals
de mama die echt boos werd omdat je niet geslaagd was voor het ingangsexamen geneeskunde,
de vermoeide en daarom prikkelgevoelige papa die na zijn werk op de zetel ploft en de uitbundigheid van jou als kind niet aankan en je afblaft,
een groepje meisjes op de lagere school die ineens niet meer tegen je praatten zonder dat je überhaupt wist wat je fout had gedaan,
ouders die je bij een 8 op 10 altijd de boodschap gaven dat het wel beter had gekund,
maar ook het feit dat je een klas moest dubbelen,
dat je papa je na de scheiding ineens niet meer kwam afhalen,
of dat je mama niet goed om kon met je emoties waardoor je je niet gehoord en gezien voelde in je ware natuur, dus ook niet in je waarde.
Ik zou zo nog twee pagina’s kunnen doorgaan... Dit zijn maar een paar voorbeelden uit de voorbije weken in mijn praktijk.
Naast bewuste herinneringen ontdek ik bij mijn klanten soms ook volledig onbewuste dynamieken die een impact hebben op het zelfbeeld. Opvallend vaak merk ik dat mijn klant voor ons gesprek gewoon (nog) niet doorhad welke diepe impact bepaalde dynamieken tussen haar/hem en de ouders, zussen, broers en klasgenootjes enz. hadden en ook nu nog blijven hebben.
Als het geen traumatische ervaringen zijn, zijn bewustwording en opbouw van empathie voor zichzelf dikwijls al de sleutel om de innerlijke beleving te veranderen. Bij traumatische ervaringen heeft de mentale wonde meer aandacht en ruimte nodig om te helen. Hier raad ik je aan om je te laten begeleiden in dit proces.
Comentários